ابعاد انتظار

معناى انتظار
معنا و حقیقت انتظار بر حسب مفهوم لفظى آن ضد یأس است ـ و آن قطع امید از امرى بواسطه ى یقین و اطمینان به عدم وجود یا عدم وقوع آن است ـ پس مراد از انتظار داشتن امرى، آن است که یقین به وقوع آن داشته و چشم به راه او نشسته و امیدوار به زمان وقوعش باشد.
انتظار یک حالت درونى است که چیزى جز آثار آن قابل مشاهده نیست؛ و مهمترین اثر انتظار آمادگى براى استقبال از محبوبى است که انتظارش مى رود. ضد انتظار نیز ناامیدى است، آن که امید به آمدن کسى ندارد هیچگاه انتظارش را نیز نمى کشد. آنچه که مورد اهمیّت است این که بدانیم همانطور که انسانِ منتظِر خود را براى منتظَر آماده مى کند، مؤمنى که منتظر آمدن مولایش صاحب العصر والزمان ـ ارواحنا فداه ـ است، خود را آماده و مهیّا براى آمدن او مى کند. البته چنین آمادگى به امورى که در برخى روایات بدان اشاره شده است، بستگى دارد.

ابعاد انتظار
ابعاد انتظار را مى توان در دو محور مشاهده کرد: نخست محدوده ى قلب و روح و دیگر عرصه عمل و اقدام.

ابعادقلبى
اگر چه بعد قلبى انتظار خود در سه مرحله به کمال خود مى رسد:
اول: ظهور و فرج حضرت بقیة اللّه ـ ارواحنا فداه ـ را باور کردن؛ بدین معنا که آن قطعى بوده و بیقین تحقّق خواهد یافت که البته چنین باورى بنا بر گفته هاى خداوند و اولیاى معصوم او لازم الاعتقاد بوده و منکر آن کافر است.
دوم: آنکه ظهور را موقت به وقتى نکند که در نتیجه قبل از فرا رسیدن آن هنگام مأیوس باشد. و این نیز به مقتضاى ادلّه واجب است؛ ولیکن به گونه اى که اگر نباشد موجب فسق است نه کفر. زیرا وى گرفتار یأسى است که حرام بوده و مى توان آن را از احادیث بسیارى از جمله روایاتى که وقت گذاران را دروغگو شمرده است(2)، استفاده نمود.
سوم: آنکه حالت انتظار لحظه بلحظه در قلب او موج زند که مى توان آن را از روایاتى چون «انتظر الفرج صباحاً ومساءً»(3) صبح و شام منتظر ظهور ـ امام زمان ـ باشید. و هم چنین در سخن زیبایى که فرمود: «یأتی بغتةً کالشهاب الثاقب»(4) او ناگهانى چون شهاب ظاهر خواهد شد. و این مقتضاى کمال ایمان و عدم آن نقص ایمان است که به مقتضاى این درجه، مؤمن باید مانند کسى باشد که خبر آمدن مسافر را به او داده اند و مسافر در راه است و هر لحظه ممکن است برسد.

افسوس که عمرى پى اغیار دویدیم

از یار بماندیم و به مقصد نرسیدیم

سرمایه ز کف رفت و تجارت ننمودیم

جز حسرت و اندوه متاعى نخریدیم

بس سعى نمودیم که ببینیم رخ دوست

جانهابه لب آمد رخ دلدار ندیدیم

ما تشنه لب اندر لب دریا متحیر

آبى بجز از خون دل خود نچشیدم

اى بسته به زنجیر تو دلهاى محبان

رحمى که در این باره بس رنج کشیدیم

رخسار تو در پرده نهانست و عیانست

بر هر چه نظر کردیم رخسار تو دیدیم

چندانکه بیاد تو شب و روز نشستیم

از شام فراقت چو سحرگه ندمیدیم

تا رشته طاعت‏به تو پیوسته نمودیم

هر رشته که برغیر تو بستیم بریدیم

شاها به تولاى تو در مهد غنودیم

بر یاد لب لعل تو ما شیر مکیدیم

اى حجت‏ حق پرده ز رخسار بر افکن

کز هجر تو ما پیرهن صبر دریدیم

ما چشم براهیم به هر شام سحرگه

در راه تو از غیر خیال تو رهیدیم

اى دست‏ خدا دست‏برآور که ز دشمن

بس ظلم بدیدیم و بسى طعنه شنیدیم

شمشیر کجت راست کند قامت دین را

هم قامت ما را که زهجر تو خمیدیم

شاها ز فقیران درت روى مگردان

بر درگهت افتاده بصد گونه امیدیم.

شعر از مرحوم حاج میرزا على اکبر نوقانى (فقیر)

مجموع شعر گلواژه 1 صفحه140

منبع : روشنگری

ظهور نزدیک است... اگر بخواهیم