اُفـــُق
قصه عشق را باید با غروب بود تا دانست و با هوای ابری پاییزان و با مرغی که به ناچار پشت میله های بی احساس قفس نغمه سرایی می کند.
ماجرای غم انگیز ما را در محفل شمع و پروانه بایستی شنید و با لبخندهای پیوند خورده با اشک و در آه سوزان شن های داغ دیده ... باز دلم هوای شلمچه کرده است .
باز از فرسنگ ها راه بوی عطر خاکریزهایش مستم می کند . باور
کنید خودم هم دیگر خسته شده ام . همین که می آیم نفسی بگیرم و با شهر بسازم
، همین که می آیم آرام آرام با زندگی روزمره دست اخوت دهم ، نمی دانم چه
می شود که درست هنگام هنگامه ، آنجا که می روم تا فتحی دیگر در بودنم را
رقم بزنم ، به سراغم می آیند .خدایا چاره ای ... درمانی ... راهی
... خودم هم خوب می دانم که یک بیابان و چند خاکریز و یک غروب نمی تواند
این چنین هستی ام را به بازی بگیرد .
که بیابان بسیار است و خاکریز مشتی خاک و غروب کالایی که همه جا یافت می شود ...
اما این خاک این بیابان را خون شسته است که این چنین زمینگیرم می کند... السلام علیک یا اباعبدالله الحسین (علیه السلام)
_____________
تصویر / شلمچه / اسفند ماه 89
