توی رویاهام، یک پسر داشتم بزرگش میکردم بهش درس شهادت می‌دادم بعد می‌شد سرباز رکاب حاج قاسم. حاجی بهش یاد می‌داد یک سرباز امام زمان چطور باید باشه؟ میگفتم پسرم هر چی سردار میگه گوش بده دل بده کم کسی نیست. حرفاشو بذار روی چشمات...
صبح بیدار شدم تا حالا اشکم بند نمیاد چطور باور کنم نبودنتو؟ چطور باور کنم رفتنو؟ چیزی جز شهادت حق شما نبود.
دارم رویاهایی که بافته بودم پنبه می‌کنم پسرم بی سردار موند 💔
شاید من یک شخصیت خاص هستم که با بدترین شرایط (از جهت ظرفیت خودم) مانوس میشم! حتی وقتی خونه‌ی اولم جای خیلی دوری بود و به هیچ جا دسترسی نداشت! آفتاب نداشت برای منی که داشتن نور خورشید اینقدر مهمه همیشه انگار توی سایه بودم. حتی وقتی که خونه‌ی دومم بازم دور بود طبقه‌ی سوم بدون آسانسور، و خیلی کوچیک! ولی من دل بسته بودم بهش. به آفتابی که از طلوع تا غروب خورشید داشتم به حس و حال زندگی عزیزم که دودستی چسبیدم بهش. به حال عاشقانه‌ای که موقع پختن غذام داشتم وقتی که کبوترا پشت پنجره‌ی خونه‌م می‌نشستن و من غذا می‌ریختم قلبم پر از عشق می‌شد وقتی از من نمی‌ترسیدن!
آره من حتی با کبوترام هم انس گرفتم و الان دلم لک زده براشون ... حتی به روزهای همیشه تنهای منتهی به شبم، روزهایی که اشک با من مانوس بود ولی من نذاشتم از پا دربیاره منو، اگه تا حالا تنها توی یک خونه جای غریب نبودید احتمالا نمی‌دونید من چی میگم.
حالا هم توی خونه‌ی سوم عشق می‌کنم با آرامشی که حاصل سختیهایی هست که کشیدم. آرامشی که دارم به خاطر این نیست که پول زیادی داریم نه! که اگه به خاطر این بود خیلی سطحی و گذرا بود و البته مضحک! چون نه تنها پولمون زیاد نیست بلکه به خاطر این هست که قلبم به وسعت تمام سختیهایی شده که کشیدم بزرگ شده و کسی جز خدا و امام رضا جانم ازشون خبر نداره! مسائلی که من و همسرم حتی توی خواب شبمون هم نمی‌دیدیم بتونیم با معجزه‌ی عشق از پسشون بربیایم.
نمی‌خوام داستان لیلی و مجنون رو براتون تعریف کنم بلکه هدفم از نوشتن این بود که حاصل انتخاب عاقلانه قطعا عاشقانه ست اما انتخاب عاشقانه ممکنه اینطور نباشه، نظرتون و یا تجربتونو بگید میخونم :)
بازم ازینا بنویسم یا جالب نیست؟
هرسال منتظر بودم که یه اتفاقی بیفته که برم، یک معجزه که من بالاخره پیاده روی اربعین برم. هرسال نشد هر سال نشد جز یک سال که اسمم بین اون همه دانشجو که همه هم از من بهتر بودن دراومد. اما مادرم اجازه نداد چون پیاده بود چون می‌ترسید از اینکه برم و مریض بشم و آشنایی همراهم نیست، و باز هم نرفتم. سه سال بعدش هم همینطور ، نشد بریم. اما امسال اصلا نخواستم که برم چون بهتره که نَرَم آره برای خودم بهتره که اصلا نخوام که برم چون دیگه دلم باید محکمتر از قبل باشه چون باید یاد بگیرم اویس باشم یعنی میتونم که باشم؟
شاید هیچ وقت دیگه نشه که برم چند روز قبل نگاه کردم چقدر گرون شده بود خیلی دلم شکست...
خوش باشی آقا با زائرات.
یک چیزی ته دلم میگه راحت باش و هر چی توی ذهنت هست بنویس چه عیبی داره وقتی این همه بلاگر هستند که از ریز جزئیات زندگیشون میذارن و کلی دنبال کننده جمع می‌کنند و از این دنبال کننده ها پول درمیارن هر چی تعدادشون بیشتر شه هزینه ی تبلیغشونو بیشتر می‌کنند!
یک چیزی میگه راحت باش ولی من نمیتونم راحت باشم چون نمیدونم چند جفت چشم این مطلب رو میخونن و چقدر ممکنه منظور منو بد برداشت نکنند! من نمیتونم خیلی راحت عکس دسته گل نرگس بذارم و بگم "مرسی عشقم که به یادمی!" چون خیلیا مجردن و حسرت میخورن و خیلیا متاهلن و این شرایط رو ندارن!
دسته گل نرگس مثال بود. یک مثال ساده که توی هر پاییز اتفاق میفته و تا مخاطبینشونو زخمی نکنن بی خیال نمیشن! زندگیامون شده مسابقه برای دیده شدن! برای چهره شدن! برای اینکه کسی فکر نکنه ما خوش نیستیم. چی بگم؟ حرف زیاده برای گفتن و مجالش نیست.
من تا به حال پرنده در قفس نداشته ام و علاقه ای هم به این کار ندارم آزادی و رهایی از بند را برای انسان و حیوان بیشتر می پسندم. البته مرغ و خروس را دوست دارم چون اهلی هستند و برای زندگی با انسان آفریده شده‌اند.
چند روز پیش یکی از دوستان همسرم به دلیلی مرغ عشقهایش را به ما داد تا نگهداری کنیم من تا به حال مرغ عشق ندیده بودم و رغبتی به دیدنشان نداشتم دلم ریش می‌شود وقتی می‌بینم حیوان بی زبان در قفس است.اما امروز با دقت به رفتارشان نگاه کردم .
محال است یکی یک سمت قفس بنشیند و دیگری در سمتی دیگر، هر دو همیشه در کنار هم هستند با هم غذا می‌خورند و گاهی یکی برای دیگری آواز می‌خواند حتی سکوتشان هم هماهنگ است ... خیلی برایم عجیب است دو عدد پرنده که عقل و درک و شعورش به اشرف مخلوقات نمی‌رسد تا این حد عاشق باشد.و شنیده ام اگر یکی بمیرد دیگری هم خیلی زود می‌میرد! چه غم‌انگیز ...
به نظر من از عشق گریزی نیست هر انسانی روزی گرفتارش می‌شود. راستی شما گرفتارش شدید یا نه؟ (منظورم عشق کاملا زمینی است.)
دروغ چرا؟ تا چند وقت قبل حدیث کساء نخوانده بودم. دوستم گفت برای حاجتی چله حدیث کساء را خوانده و چهل روز نرسیده حاجتش را گرفته، من هم خواندم چهل روز گذشت خبری نشد ناامید نشدم ادامه دادم نمی دانم چند روز شد شاید ۶۰ روز کمی بیشتر یا کمتر! یک نشانه هایی دیدم باز هم ادامه دادم خدای مهربان من، به جای آن یک حاجتم ، دو حاجتم را برآورده کرد دومی قشنگتر از اولی ...
امید، بال پرواز انسان است.
امروز ساعت شش و نیم صبح با اضطراب از خواب بیدار شدم و ده دقیقه بعد خبردار شدیم که دزد هر چی توی ماشین بوده بیرون ریخته و چند چیز را دزدیده است حالم پریشان شد و بعد مدتی خداراشکر کردم که خود ماشین را نبرده و به اثرات صدقه بیشتر پی بردم.
ظهر که شد به فکر بچگیهایم افتادم موقعی که پدرم موتور داشت و وقتی به میدان بار می رفت تا میوه و صیفی جات بخرد خورجین هم می‌گذاشت. من همیشه فکر میکردم حقوق پدرم را که می دهند توی خورجین پر پول می شود با همین فکر بودم که کمی بزرگتر شدم و دیدم حقوق پدرم یکی دو دسته اسکناس است که کمی از آن را در حسابش نگه می دارد باخودم گفتم پس حقوق بابا خیلی کمتر از این حرفهاست.از آن به بعد وقتی چیزی می خواستم بیان نمی‌کردم یادم هست آن موقع هر شبکه تلویزیون را که می زدم عروسک دارا و سارا را تبلیغ می کرد از شما چه پنهان که دلم قنج می رفت با دیدنشان اما یاد حقوق بابا که می افتادم ، درخواستم را بیان نمی‌کردم. گذشت و من کلاس سوم ابتدایی شدم و آن زمان همه ی هم‌کلاسی‌هایم جامدادی دوطبقه داشتند من شاگرد ممتاز شدم مادرم گفت چه چیزی دوست داری که برایت هدیه بخرم؟ می خواستم بگویم دارا و سارا ولی می دانستم خیلی گرانتر از آن جامدادی‌ست پس جامدادی را پشت ویترین مغازه ی لوازم تحریر نزدیک مدرسه نشانش دادم او برایم خرید و کلاس پنجم که شدم دختر دیگری از من دزدید همان موقع خیلی گریه کردم اما بعد باخودم گفتم عیبی ندارد حتما او هم دلش خواسته اما حقوق بابایش کم بوده! از آن به بعد دیگر جامدادی نخریدم و مداد و خودکارم را توی کیفم میگذاشتم.
و اما شب...
همان زمانی که اگر کمی مشوش باشی کافیست که تو را به قهقرا ببرد اینترنت را وصل کردم و وارد تلگرام شدم عکس مخاطبینم را نگاه کردم یکی قشم بود و دیگری شمال،آن یکی شیراز و یکی هم اصفهان و دیگری در کربلا ...
آخ که چقدر دلگیر شدم که دستم به هیچ کدامشان نمی‌رسد به کربلا که رسیدم قلبم آتش گرفت.
اینستاگرام را که دیدم خانه های لوکس ، سفرهای آنچنانی ، لباس های ست زن و شوهری...
به یاد کودکیم افتادم به آن لحظات پر از بخشش و دور از کینه، به دیدن‌ها و خواستن‌ها و مناعت طبعها...
دوباره یاد دو دسته اسکناس افتادم و خورجین خالی بابا، و در حال فعلی همسر فداکاری که صبح می‌رود و شب می‌آید.
.
قناعت ثروتی تمام نشدنیست.
سلام.
بعد از مدتها نوشتنم اومد یکمی هم از فضای شخصی تر زندگیم بنویسم. حالا یجوری گفتم شخصی انگار می‌خوام چی بگم 😂
مدتها بود به دلیل درس و دانشگاه به هیچ کاری نمی‌رسیدم، از همه تفریحاتم می‌گذشتم تا بتونم درسمو با موفقیت بگذرونم. حقیقتشو بخوام بگم توی دانشگاه هیچ وقت از درسی که خوندم لذت نبردم جز موارد معدود که به اون درس علاقه داشتم و سیر نمی‌شدم از خوندنش. مثلا ریاضی مهندسی، معادلات، ترمودینامیک، طراحی راکتور و ...
کنکور ارشد دادم و با هزار شوق که دارم به هدفم نزدیک میشم اما خیال واهی بود. یک مدت دچار افسردگی شدم و بدون اینکه کسی بفهمه پیش مشاور میرفتم. اون می‌گفت باید قرص مصرف کنی و من به جای قرص میرفتم حرم تا روحمو درمان کنم. تا چند روز خوب بودم و دوباره باید میرفتم حرم... این حرم رفتنها هیچ وقت منو خسته نکرد و نمی‌کنه. بعد از ازدواجم با سوال اطرافیان مواجه شدم که تو که میخواستی خونه دار بشی چرا درس خوندی؟ و من واقعا دلم می‌گرفت از این حرفها... از اینکه همه چیز رو با پول مقایسه می‌کنند و همه افراد با میزان درآمدشون امتیاز دارن! این شد که تصمیم گرفتم به توانایی های فردیم اضافه کنم، تا بتونم خودمو از فکرهای پوچ و منفی که اطرافیان به من القا می‌کنند رها کنم. این شد که برای اولین بار رفتم سمت هنر و انصافاً این جسارت و شجاعت رو کسی جز همسرم به من نداد. با کوچکترین چیز اینقدر تشویقم می‌کرد که فکر میکردم اتم شکافتم و بیشتر به سمت هنر گرایش پیدا کردم. گلدون با شیشه مربا ، جای مسواک با شیشه سس، و خیلی چیزای دیگه که از قشنگیاشون هر چی بگم کم گفتم😁🤣
حالا هم کلا یک پیج زدم ، بافتنی می‌کنم . شاید باورتون نشه ولی من یاد گرفتم بدون هیچ کلاسی...
حالا در کنار این هنر روحم جلا پیدا کرده و احساس مثبت زیادی دارم. اینکه خالق چیزی هستم که تا قبل از این فقط مصرف کننده اش بودم حس سرزندگی بهم میده . ساعتهای طولانی تنهایی در خونه رو بدون اینکه متوجه بشم به خلق آثار هنری می‌گذرونم و یاد میگیرم و می‌بافم و تن عزیزانم می‌کنم و البته فروش هم دارم.
اگه دوست دارید پیجمو ببینید و تبلیغ کنید تا بیشتر دیده بشم. از همدیگه حمایت کنیم ☺💕
ممنونم.
آدرس پیجم @honar.crochet
یک ساعت پیش دلم یهو گرفت خواستم اینجور وقتا هیچی نمی‌تونه دلمو باز کنه مگر خدا.ببینید چی بهم گفت خدای مهربونم :)
سوره انبیا
و ایوب را (به یاد آور) هنگامى که پروردگارش را خواند (و عرضه داشت): «بدحالى و مشکلات به من روى آورده; و تو مهربانترین مهربانانى!» (83)
ما دعاى او را مستجاب کردیم; و ناراحتیهایى را که داشت برطرف ساختیم; و خاندانش را به او بازگرداندیم; و همانندشان را بر آنها افزودیم; تا رحمتى از سوى ما و تذکرى براى عبادتکنندگان باشد. (84)
و اسماعیل و ادریس و ذاالکفل را (به یاد آور) که همه از صابران بودند. (85)
و ما آنان را در رحمت خود وارد ساختیم; چرا که آنها از صالحان بودند. (86)
و ذاالنون ( یونس) را (به یاد آور) در آن هنگام که خشمگین (از میان قوم خود) رفت; و چنین مىپنداشت که ما بر او تنگ نخواهیم گرفت; (اما موقعى که در کام نهنگ فرو رفت،) در آن ظلمتها(ى متراکم) صدا زد: «(خداوندا!) جز تو معبودى نیست! منزهى تو! من از ستمکاران بودم! » (87)
ما دعاى او را به اجابت رساندیم; و از آن اندوه نجاتش بخشیدیم; و این گونه مؤمنان را نجات مىدهیم! (88)
و زکریا را (به یاد آور) در آن هنگام که پروردگارش را خواند (و عرض کرد): «پروردگار من! مرا تنها مگذار (و فرزند برومندى به من عطا کن); و تو بهترین وارثانى!» (89)
ما هم دعاى او را پذیرفتیم، و یحیى را به او بخشیدیم; و همسرش را (که نازا بود) برایش آماده (باردارى) کردیم; چرا که آنان (خاندانى بودند که) همواره در کارهاى خیر بسرعت اقدام مىکردند; و در حال بیم و امید ما را مىخواندند; و پیوسته براى ما (خاضع و) خاشع بودند. (90)
و به یاد آور زنى را که دامان خود را پاک نگه داشت; و ما از روح خود در او دمیدیم; و او و فرزندش ( مسیح) را نشانه بزرگى براى جهانیان قرار دادیم! (91)
این (پیامبران بزرگ و پیروانشان) همه امت واحدى بودند (و پیرو یک هدف); و من پروردگار شما هستم; پس مرا پرستش کنید! (92)
(گروهى از پیروان ناآگاه آنها) کار خود را به تفرقه در میان خود کشاندند; (ولى سرانجام) همگى بسوى ما بازمىگردند! (93)
و هر کس چیزى از اعمال شایسته بجا آورد، در حالى که ایمان داشته باشد، کوشش او ناسپاسى نخواهد شد; و ما تمام اعمال او را (براى پاداش) مىنویسیم. (94)
