وظایف منتظران در عصر غیبت « دوری گزیدن از مردم»

جابر جعفی گوید: امام باقر علیه السلام فرمودند: زمانی برای مردم فرا رسدکه امامشان از آنها پنهان می شود، خوشا به حال آنها که در ان زمان بر امر اامت ما و عمل به دستورات ما پایدار و استوار باشند. همانا کمترین پاداش آنها این است که پروردگار عز و جل آنان را ندا دهد : ای بندگان من! به آنچه بر شما پوشیده و مستور بود، ایمان آوردید، غیب را باور داشتید. پس بشارت باد بر شما به پاداشی نیکو از سوی من. حقیقتا شما مردان و زنان بندگان من هستید، تنها از شما، اعمال را می پذیرم و تنها از گناهان شما در می گذرم، و تنها شما را می آمرزم. فقط به خاطر شما باران را بر بندگانم فرو می فرستم و هر بلا و آفتی را از آنها دور می سازم. اگر شما نبودی البته عذاب خود را بر آنها نازل می کردم.

جابر گوید: به امام باقر علیه السلام عرض کردم: ای فرزند رسول خدا (ص) برترین کاری که مومن در ان زمان انجام می دهد چیست؟ فرمودند: نگاه داشتن زبان و نشستن در خانه.
امام علی علیه السلام فرمودند: آن وقت زمانی است که هیچ کس در ان نجات پیدا نمی کند. مگر مومن گمنام. اگر در بین مردم حاضر باشد شناخته نمی شود، و اگر غایب باشد کسی سراغی از او نمی گیرد. آنان چراغهای هدایت و پرچم های برافراشته در شبهای ظلمت و گمراهی هستند. آنها در میان مردم به فساد و سخن پراکنی نمی پردازند، اسرار ما را فاش نمی کنند و نزد همگان منتشر نمی سازند. آنها کسانی هستند که خداوند درهای رحمتش را برای انها می گشاید و سختی عذاب خود را از آنها بر طرف می نماید.
امام صادق علیه السلام: هیچ کس از ما – اهل بیت علیهم السلام- تا ظهور قائم ما برای دور نمودن ستمی یا بپا داشتن حقی قیام نکرده و نمی کند مگر اینکه سختی ها و مصیبت ها او را از بین می برد و قیام او بر ناراحتی ما و شیعیان ما می افزاید.
امام باقر علیه السلام : هر کس از ما – اهل بیت علیهم السلام- پیش از قیام قائم ما قیام کند، همانند جوجه ای است که هنوز بال در نیاورده و پرواز کند و در روزنه ای بیفتد و در نتیجه بازیچه ی دست کودکان شود.