رأس الحسین علیه السلام - بخش چهارم

در قسمت قبل در ارتباط با رسالت بزرگ حضرت زینب کبری سلام الله علیها صحبت کردم و مصائبی که بعد از واقعه ی عاشورا برای اهل بیت امام حسین علیه السلام به وجود آمد. خواندید که حضرت زینب کبری سلام الله علیها پس از ورود به کوفه با دیدن سر مطهر امام حسین علیه السلام سر خود را به چوبه ی محمل کوبیدند به طوری که خون از آن جاری گشت.در این قسمت می خوانیم که چرا حضرت زینب سلام الله علیها با اینکه اسطوره صبر هست اینگونه رفتار می کند؟آیا با این کار پیامی برای اهل کوفه دارد ؟

قلب زینب سلام الله علیها  از آن همه سختی به تنگ آمده بود او همراه اطفال و زنان زمانی وارد کوفه شد که سر برادر را بر فراز نیزه ها در مقابل دیدگان خود یافت. زینب سلام الله علیها با کوبیدن سر خود بر محمل خواست شدت سختیها و غم و اندوه خود را برای مردم بیان کند. ولی آیا کاری امکان پذیر بود به خصوص آن زمان که این کار را در راه کوفه یا قبل از آن انجام دهد؟ بله چنین روی زمین افتاده است که آن حالت اندوهبارترین و شدیدترین حالتها بود. اما در آن موقعیت ، زینب اصلا چنین کاری نکرد، بلکه برعکس با تمام عزت و توانمندی به طرف جسد برادر رفت و از میان لشکر عبور کرد، حجت خداوند را از روی زمین برداشت و  رو به آسمان کرد و گفت: « خداوندا ! این قربانی را از آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم بپذیر!»

این چه صبری است ؟ و چه نیرویی که زینب سلام الله با آن حالت مصیبت زده ، حسین علیه السلام را که خود بار امامت را به دوش می کشید از زمین بر می دارد؟ زینب موقعیتی راکه هیچ انسانی طاقت تحمل آن را ندارد، تحمل نمود اما چه شد که او هنگام ورود به کوفه یکباره شکسته شد؟

حقیقت این است که زینب سلام الله که خود عالمه غیرمعلمه است، با این کار خود خواست این سنت را در میان دوستداران اباعبدالله به یادگار گذارد و شدت و عظمت مصیبت حسینی را به آنان تذکر دهد و به آنان بیاموزد که به حق شایسته است برای این مصیبت عظیم ناله و اظهار حزن و اندوه نمایند.
امکان ندارد زینب سلام الله از فرط بیقراری نتوانسته باشد خود را کنترل نموده و چنین سر بر محمل کوبیده و زخم  و خونین نموده باشد. چگونه چنین امری ممکن است، در حالی که زینب سلام الله علیها آن موقعیت اندوهبار را شاهد بود و هیچ سستی به خود راه ندهد بلکه همچون کوه استواری بود که تندبادها هم نمی توانند آن را به لرزه درآورند. هم چنان که زینب سلام الله علیها دارای عصمت صغری بود و امکان ندارد اختیار خود را از دست داده باشد و در مقابل مردم حرکتی از او سر بزند که شایسته او نباشد ؛ به علاوه اینکه امام زین العابدین علیه السلام هم این کار زینب سلام الله را تایید نمودند.گاهی گفته می شود آنچه زینب سلام الله انجام داده بود برخلاف وصیت امام حسین علیه السلام بود، آنگاه که به خانواده و خواهران خود فرمود: « ای خواهرم ، ای ام کلثوم، تو ای زینب، تو ای فاطمه ، و تو ای رباب ... هنگامی که من کشته شدم ، در مرگ من گریبان چاک نکنید و صورت خود را نخراشید و سخن ناسنجیده نگویید.»

اما حقیقت چیز دیگری است ، زیرا این وصیت امام حسین علیه السلام برای جلوگیری از شماتت دشمنان بوده است همچنانکه خود به زینب سلام الله علیها فرمود: « دشمن را بر ما شاد نکن ». نکته دیگر اینکه از وصیت امام حسین علیه السلام فرمود: « هنگامی که من کشته شدم . » که منظور امام روز عاشورا بوده است و به همین مطلب دلالت دارد.
همچنین زینب سلام الله علیها خواست با این کار خود ، مردم را متوجه ساخته و وجدانهای به خواب رفته را بیدار کند و زمینه را برای مرحله بعدی آماده نماید. آنگاه او به مردم اشاره کرد و آنان را به سکوت فراخواند و زمانی که صدها خاموش شد و مردم ساکت شدند ، لب به سخن گشود و فرمود: « ستایش تنها از آن خداوند است و درود بر پدرم محمد صلی الله علیه و آله و سلم و خانوادن پاک و درستکارش.»سخنان زینب چنان متین بود که بر دلها نشست او با این گفته خود پدرم محمد (ص) ، خواست به مردم گوشزد کند که من دختر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم است که اکنون اینجا ایستاده است. همان کسی که تا چندی پیش حتی سایه اش هم دیده نمی شد، اکنون اسیر و شکسته اینجا ایستاده است. 

سلام بر قلب صبور زینب سلام الله علیها

وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُون

منبع: راس الحسین علیه السلام- حسین عبدالامیر النصراوی-ترجمه سیدعلی مرتضوی