با یکی از دوستان دم سینما مشغول خرید بلیط بودیم که یک دفعه متوجه شدم یکی داره چادرمو می کشه. به پشت سرم که نگاه کردم کسی رو ندیدم ....
به پایین که نگاه کردم یک پسربچه ی 6-7 ساله رو دیدم که البته جثه اش خیلی کمتر از سنش رشد کرده بود.
چند تا قرآن جیبی دستش گرفته بود و اصرار می کرد که بخرم.
- خاله تو رو خدا یک قرآن بخر من از صبح ده تا داشتم ببین همش مونده!
یک لبخندی زدم ... نشستم که هم قدش بشم ... موهاشو دادم یک طرف .... از شدت عرق موهاش بهم چسبیده بود.
صورتش آفتاب سوخته شده بود ... پشت اون نگاههای کودکانه ش یک مرد نهفته بود.
- بهش گفتم: قرآن ها رو چند می فروشی؟
- گفت : ... تومن!
- گفتم : فکر نمی کنی گرون باشه؟
- گفت: خاله ببین الان میخوای بری سینما خب چی میشه یک قرآن هم از من بخری؟
- گفتم: آقا کوچولو ، من در هر صورت ازت قرآن می خرم ولی می خوام بدونی و یادبگیری که گرون فروشی کار درستی نیست حتی اگر به پولش خیلی احتیاج داشته باشی. اون گفت: من این قیمت رو نذاشتم ....
وقتی قرآن رو خریدم برق شادی تو چشاش اومد. خیلی خوشحال شد.
بعد به دوستم گفتم یه قرآن ازش بخر ... بی اعتنا دستشو تکون داد و گفت بیا بریم فیلم شروع شد.
از آقاکوچولو (که فکر می کنم اسمش علی بود) خداحافظی کردم و براش آرزوی موفقیت کردم.
فیلم که شروع شد تا تیتراژ پایانی فیلم هیچی که نفهمیدم و همش به علی فکر می کردم. راستش تا به حال در مورد این مردان کوچک فکر نکرده بودم.
مردی که از همان سنی که باید بازی کنه و آتیش بسوزونه ... محکوم به کار کردن هست. محکوم به کسب درآمد هست.
اون یک مرد کوچک بود. مردان کوچکی که هر روز در چهارراه ها و خیابان های شهر می بینیم و بی تفاوت رد میشیم...
غافل از اینکه اونها گدایی نمی کنند... اونها دست نیاز سمت کسی دراز نمی کنند... اینقدر عزت نفس دارند که می خوان با فروش کالایی که دارند امرار معاش کنند.
اما وقتی دلم می سوزه که ممکنه این درآمد کم ، به دستان فردی به نام "پدر" دود بشه !
حقایق تلخ که در سایه ی بی اعتنایی انسان ها ، روز به روز بیشتر و کمرنگتر میشه....
نمی دونم دیگه چی باید نوشت و چی باید گفت .... اما همین رو می دونم که چندخطی که نوشتم برای تحریک احساسات نبود... فقط گفتن دغدغه ای ذهنی بود ....
عکس: تزئینی است
